دختران باور؛ تولدی برای پروانه‌ها

خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها - علیرضا نوری و حسن قمی نجارده: پاییز است، آفتاب نیمه گرم پاییزی چهره زمین را نوازش می‌دهد و تلالوی نور آفتاب از لابه لای شاخه و برگ‌های درختان زندگی را گرم می‌کند.

به یک جشن دعوت می‌شویم که با دیگر مراسم‌ها و آئین‌ها کمی متفاوت است، میزبانانش دخترکانی هستند که از هر پنجه آنان هنر می‌بارد، از بانویی که با آن چشم‌های بسته دلش به نور و کلام قرآن روشن شده و برای ما کلام وحی را قرائت می‌کند تا با نور «بسم الله الرحمن الرحیم»، قلب‌های زنگار گرفته ما هم روشن شود.

برایمان یک روز ناب پاییزی کلید می‌خورد، اینجا مرکز توانبخشی باور است و برای رسیدن به آن باید حدود دو کیلومتری از ورودی هلستان به سمت شمال و دریا بروید و به مرکزی که خانه‌ای برای بانوان و دخترانی که به اصطلاح و باور ما معلول هستند، می‌رسید. برخی از ما هر روز از کنار این مرکز می‌گذریم اما از دنیای پاک باورنشینان و دخترانش بی خبر هستیم.

جشنی ساده و بدون حضور مسؤولان

جشن آنان ساده‌تر از هر چیزی است، مثل جشن تولدی برای یک پروانه، خودشان جشن گرفته‌اند بی آنکه هیچ مسؤول یا مدیری در آن حضور داشته باشد. یکی شعر می‌خواند، دیگری تئاتر باز می‌کند و آن یکی هم می‌نوازد. همه سعی آنها این است تا لحظاتی خاطره آمیز را برای خود و دیگران رقم بزنند و چه زیبا برگ جدیدی از زندگی را در تقویم من و ما رقم می‌زنند.

مرکز باور از مراکز قدیمی استان مازندران و شهرستان نوشهر است که دختران توانخواه معلول جسمی و کم توان ذهنی نابینا را تحت پوشش دارد، این مرکز برای این دختران و کودکان به یک خانه امن تبدیل شده، خانه‌ای که می‌توانند همدیگر را باور کنند.

صندلی‌هایی در حیاط چیده شده و مهمانان این مراسم را خانواده‌ها تشکیل می‌دهند و آمده‌اند تا هنرنمایی دلبندانشان را ببینند و بعد از تلاوت کلام وحی و سرود، دختران جوان به زیبایی سرود «ای ایران» را می‌خوانند «ای ایران، ای مرز پرگهر، ای خاکت سرچشمه هنر».

سمانه از دختران این مرکز است، ایستادن برایش سخت و روی صندلی می‌نشیند و دکلمه اش را برای ما می‌خواند و می‌گوید: «گرچه معلولم ولی اندیشه ام معلول نیست، هیچ مجهولی برای فکر من مجهول نیست».

ترحم در نگاه را نمی‌خواهند

باید چندساعتی را مهمان این فرزندان و کودکان باشید تا اندیشه‌های غلط و نادرستی که درباره معلولان وجود دارد را مقبول ندانید، آنان ترحم در نگاه نمی‌خواهند و باور می‌خواهند، زیرا نقص جسمی مانع کار و تلاششان نشد و سینه‌هایشان معدن عشق صفا و محبت و حاصل کارشان هنرهای ظریف دستی است و انتظارشان از همه این است که آنان را درک کنند.

در ادامه این جشن و مهمانی به پای هنرنمایی هنرمندان کم توان و معلول می‌نشینیم که مصائب روزمره یک خانواده ایرانی را با زبان طنز برایمان به زیبایی روایت می‌کنند، دخترانی که نقش بازی می‌کنند و ما می‌خندیم و پشت این خنده‌ها، درامی تلخ جا خوش کرده است.

سارا دیگر توانخواهی که ما را به شنیدن دکلمه اش مهمان می‌کند و با آنکه کم بینا است، دلش با ارمغان نور خدا روشن شده و دالان‌های تاریکی را با نور امید می‌شکافد و در درونش قصرهایی سبز سربه فلک کشیده از روشنی ساخته است که دست بینایی به آن نمی‌رسد.

سال هاست که چشم می‌چرخاند اما هیچ نمی بیند و عصای سفیدش را به زمین می کوبد و می‌گوید: مگر متنعم شدن از خان رنگین خداوند فقط با مردمک‌های رنگ بین ممکن است؟

جشن گرفتند، کیک بریدند، دف زدند و تئاتر بازی کردند اما پشت نگاه معصومانه آنان، نگرانی از جنس آینده نامعلوم و مبهم وجود دارد، تاجایی که یکی از آنان می‌گوید: آینده بی کسی و تنهایی نگرانمان کرده است، اکنون دست‌های پرمحبت پدر و مادر نوازشگر جسم معلول من است و با همه وجود از من نگهداری می‌کنند اما هر روز که بزرگ‌تر می‌شوم، پدر و مادرم ناتوان‌تر می‌شوند.

وی ادامه می‌دهد: اکنون که چشمانم نمی بیند آنان چشمان من هستند و لرزش حنجره آنها را با دستانم لمس می‌کنم و اگر دستانم توان انجام کاری را ندارند دستان بامحبت و پرتوان آنها یاریم می‌کنند.

اجاره نشینی مشکل مراکز توانبخشی

باور و دخترانش برای ما لحظات شیرینی را ثبت کرده‌اند، جواد بسطامی رئیس اداره بهزیستی نوشهر تنها مسؤولی که در این جشن حضور دارد، به خبرنگار مهر می‌گوید: مرکز باور از مراکز فعال و خوب شهرستان است که از دختران کم توان و معلول حمایت می‌کند.

وی اجاره نشینی و استیجاری بودن این مرکز را از دغدغه‌ها بیان می‌کند و می‌گوید: پنج مرکز نگهداری معلولان در نوشهر وجود دارد که به جز یک مرکز مابقی استیجاری هستند.

مرکز توانبخشی باور برای مردم منطقه نامی آشناست، این مرکز سال‌ها به دختران کم توان و معلول منطقه خدمات دهی می‌کند، کوکب علیخانی کوشکک مدیر مرکز توانبخشی باور نیز با تبریک روز جهانی معلولیت، آن را بهانه‌ای برای یادآوری این مساله دانست که ما هم نسبت به این افراد دارای مسؤولیت اجتماعی هستیم و باید آنان را باور کنیم و امکانات را به سمت و سویی ببریم که این افراد بیشتر دیده شوند.

وی با بیان اینکه در مرکز باور دختران زیادی حضور دارند که به رغم مشکلات، با اراده راسخ تمام تلاش را برای بهتر زیستن و زندگی بهتر انجام می‌دهند، افزود: تلاش می‌کنیم شرایط و زندگی اجتماعی آنان بهتر شود.

بیش از سه هزار معلول و توانخواه در شهرستان نوشهر وجود دارند.